|
Ang oras ay dumating para sa tao upang itakda ang kanyang sarili ng isang layunin. Ang oras ay dumating para sa tao sa planta ng mga buto ng kanyang pinakamataas na pag-asa. Ang kanyang lupa ay mayaman pa rin sapat. Ngunit isang araw sa lupa ay dukha at pinaamo, at walang puno ng matayog na maaaring maging sa loob nito. Alas, oras ay darating na kapag ang tao ay hindi na kunan ng larawan ang arrow ng kanyang pananabik na lampas sa tao, at ang string ng kanyang arko ay nakalimutan kung paano ugong.
|
Guest
(book)
by Friedrich Nietzsche